Geleefd worden

Dat was dan alweer week 1. En wat is het snel voorbij gegaan! Ik heb een klein beetje het idee alsof ik deze week geleefd ben. Van de ene ontmoeting naar het andere. Van het ene etentje naar het andere en ga zo maar verder.

Ik heb een heel leuk appartementje samen met een van mijn missieleden op de North West University met veel ruimte. Helaas geen internet maar daarvoor kan ik gezellig op bezoek bij de andere twee. Samen hebben we ervoor gezorgd dat het appartementje er iets gezelliger uit ziet. We hebben een’’ Afrikaans doesje’’ en op de wc deur hangt een bordje met frij & digt. Het Zuid-Afrikaans lijkt er op het Nederlands. Een heleboel woorden schrijf je bijna zoals in onze eigen taal. En als ze wat langzamer praten kun je het vaak zelfs verstaan.

Op dinsdag hadden we een meeting met Jacob en Linda. Jacob is de ‘chief’ van de organisatie Siyanqoba en Linda van Rekaofela. Deze Day Care Centers liggen allemaal in het township Evaton West. We ontmoeten hen in de Spur. Dit is een restaurantje met veel vlees en vet eten. Vlees in Zuid-Afrika betekend eigenlijk een beetje dat je status hebt. Alles gaat een beetje op Afrikaans tempo want ze waren namelijk 1,5 uur te laat. Ze vertelde ons dat er grote veranderingen zijn gemaakt in de afgelopen tijd tussen de 2 organisaties. Ze gaan weer samenwerken.

Woensdag waren we lekker een dagje vrij. Het is prachtig weer ongeveer 30 graden. Met zijn vieren zijn we even de campus gaan ontdekken. Er ligt een prachtig stuk natuur rondom de campus. Midden op de dag door de brandende zon zijn we even een wandeling gaan maken. We zijn eigenlijk op zoek naar de ‘aapies’ maar deze zijn nergens te vinden. In plaats daarvan zien we een hoop impala’s en springbokken. Prachtige beesten. Hoe goed je je hier ook insmeert, lopen in de brandende zon had voor ons toch wel consequenties (Rudolf the red nosed reindeer was er niks bij). In de avond hadden we een braai. Dat is eigenlijk een Zuid-Afrikaans woord voor BBQ. We hebben de boven buurvrouw uitgenodigd om samen met ons te komen eten. Ze is studente en opzichter op de campus. Ze heeft ons een boel indrukwekkende verhalen verteld over haar leven en over het leven in Zuid-Afrika.

Op donderdag mochten we bij een oudermeeting zijn bij een van de Day Care Centers van Linda. Toevallig ook de plek waar ik de aankomende 6 weken mag gaan werken. Wat heel indrukwekkend was om te zien is dat de opkomst erg hoog was. Dat is bij ons een stuk minder. De hitte en de geur zijn haast niet te beschrijven. Je moet over voeten en benen kruipen om aan de andere kant van het gangetje te gaan zitten. We werden uitgenodigd om binnen in haar woonkamer (die grenst aan de Day Care Centre) een glas limonade en zelfgemaakte scones te proberen.

Op vrijdag hebben we een rondleiding door het township gehad waarbij we langs 3 Day Care Centers kwamen. Het viel me op dat het er eigenlijk best goed uitzag. Er lag veel speelgoed en ze werkte met thema’s. overal waar we kwamen werden we met veel liefde ontvangen. Ineens leek het me niet meer zo veel te schelen om op de grond te zitten op een vies oud tapijtje in een donkere kleine ruimte. De lach van die kinderen maakt zo veel goed. Ze willen heel graag laten zien wat ze allemaal kennen. Vooral in de vorm van zingen en dansen. Je voelt een hoop vrolijkheid terwijl je weet dat ze aan de andere kant ook weer naar huis gaan waar de omstandigheden waarschijnlijk niet al te best zijn. 'S avonds hadden we een afspraak met Johan en Angela van de Rotary Club. Allemaal tafels met doeken erover gespannen aan een prachtig meer. Wat me wel opviel was dat hier vooral de blanken Zuid-Afrikaanse mensen heen gaan. Je ziet een ander stuk van Afrika. Ze hebben ons uitgenodigd voor een etentje bij hen thuis.

Op zaterdag zijn we eerst even boodschappen gaan doen. Daarna was de dag eigenlijk al half voorbij en konden we op weg naar Johan en Angela om daar te gaan eten. Ze hebben een prachtige tuin met allerlei soorten groenten die ze verbouwen, bloemen, planten en zelf 2 eenden. Ze heeft echt haar best gedaan om voor ons een heerlijk diner klaar te maken. Vooral het toetjes was erg lekker!

Zondag ontmoette we Bias samen met zijn vrouw en kinderen. Zij zijn van de gemeente Emfuleni. Hij weet ontzettend veel van de geschiedenis en heeft ons aangeboden om met ons naar het Apartheid museum te gaan. Het leuke aan deze ontmoeting was dat hij ooit nog eens heeft samengewerkt aan een project met PSV in emfuleni een aantal jaar geleden. Hij vond het dan ook interessant om te weten dat ik daar werk. Zijn vrouw heeft zelfs een aantal dagen geleden een foto op Facebook gezet van een pet met PSV erop.

Nu is het tijd om naar bed te gaan. Morgen wacht ons een nieuwe fase in dit avontuur. We mogen eindelijk aan de slag op de Day Care Centers. Stiekem is het wel spannend maar ik heb er veel zin in!
Tot volgende week!

Liefs,

Melissa