Welcome to South-Africa
Door: Melissa Zwart
Blijf op de hoogte en volg Melissa
24 Februari 2015 | Zuid-Afrika, Vanderbijlpark
Op maandag was het helaas niet mogelijk voor onze lieve taxi chauffeur Jacob om ons op te halen, aangezien hij ook wat meetings had die dag. We hadden namelijk een afspraak op het NWU om daar lessen te gaan volgen samen met de 3e jaar studenten die in mei naar Nederland zouden komen. Althans dat dachten wij...
Maar niets is minder waar dat de communicatie hier soms wat moeizamer verloopt en niet altijd alles even duidelijk is. We kwamen in een grote college zaal terecht waar we de les pre-school volgde. De lerares gaf de taal in Engels en in het Afrikaans. Grappig dat als je langzaam spreekt je gewoon de les in Afrikaans kunt volgen. Ze betrok ons bij de lessen en het was erg interessant. Aan het einde van les vroegen we de lerares of zij ons kon vertellen welke leerlingen er naar Nederland kwamen. En al gauw kwamen we er achter dat de les die we gevolgd hadden voor 2e jaar studenten was. En niemand van deze klas komt dus naar Nederland.
Aangezien we die middag vrij hadden besloten we om naar het Emerald Park te gaan die zo goed als in onze achtertuin ligt. Een klein stukje wandelen en je kunt met een game drive mee door het park waar we springbokken konden voeren, zebra's recht in de ogen konden aankijken en de giraffen zagen smullen van de blaadjes hoog in de boom. Gaaf toch? Helaas konden de leeuwen niet los in dat gebied want dan zouden ze de andere dieren opeten. De man was zo lief om de leeuwen die op dat moment in hun verblijf sliepen wakker te maken en ze voor ons te roepen. Ze luisterde zowaar? En we zagen dan eindelijk de leeuwen waar we de hele dag al op hadden gewacht. De man wist ons zoveel te vertellen over de dieren en hij was zo ontzettend vriendelijk.
Op dinsdag hadden we een meeting met Elsa van het NWU. We hebben samen besproken hoe het gaat op de DCC's en wat onze plannen waren. Natuurlijk ook nog wat leuke uitjes samen gepland en een afspraak gemaakt om alsnog de studenten te kunnen ontmoeten.
Na de meeting volgde er weer een ritje naar het township, naar ons DCC. Ongelofelijk wat je allemaal tegenkomt tijdens die ritjes. Mensen die liften, kinderen vrolijk spelend langs de grote weg en mensen die proberen om geld te verdienen midden op de weg.
Deze week mag in aan de slag op de peutergroep. Wat een enthousiaste kinderen! De teacher is heel goed in het uitleggen van activiteiten en wat heeft ze het goed voor elkaar. In een klas zijn 22 kinderen aanwezig allemaal peuters in een bloed heet lokaaltje. En ze weet ze allemaal aan te sturen. Dan mogen wij niet klagen met 16 kinderen en 2 leidsters....
Kinderen dreunen versjes, liedjes, cijfers en letters op. Maar niemand weet precies hoe het cijfer 8 er eigenlijk uit ziet. Ik word geroepen door de principal. Oh, wat gaat er nou weer gebeuren? Ze verteld me om naast haar te komen zitten. Voor een groep kinderen die op matjes klaarliggen om te gaan slapen. Kinderen van 6 jaar die een middag dutje doen. Ze vertelt de teacher om haar creativiteit te gebruiken. Niet die eeuwen oude verhaaltjes te vertellen die grootmoeder vroeger vertelde, maar een die herkenbaar is, een uit haar eigen creativiteit. Ik ga zitten en ik luister.
We hebben een kleine meeting met de principal en de teachers om te kijken wat ze nou van de eerste week vonden. Ze begrijpen het nut hier niet zo goed van, maar toch voor ons is het fijn om te weten. We moeten elke week op een andere groep werken maar dat vonden ik en mijn collega eigenlijk niet zo'n goed idee. We wilde echt kijken waar we de groepen in konden ondersteunen en hebben dit uitgelegd aan de principal.
'We hebben met leeuwen gevochten, bergen beklommen, maar niet gewonnen en bijna opgegeten.'
Dus toch maar elke week op een andere groep en opnieuw kijken hoe we de teachers kunnen ondersteunen.
Op woensdag hebben we voor het eerst de middag gewerkt. Wat was dat interessant. Die dag was behoorlijk pittig. Er kwam een iemand langs die de kwaliteit van het lesgeven en de kwaliteit van het dagverblijf kwam controleren. Mijn teacher moest haar even wat documenten laten zien... of ja zeg maar 2 uur lang. Dus daar sta je dan, op een groep met 22 kinderen die aan tafel moeten gaan zitten om te eten, die je maar al te interessant vinden. En hoe vertel ik hen om aan tafel te gaan zitten? Creativiteit met handen en voeten brachten me al een heel eind. Maar grapjes uithalen en stiekem andere kinderen slaan is natuurlijk veel leuker. Daarna mochten ze allemaal naar bed. Opeens stormen er kinderen naar binnen van de andere groep. Wat komen zij nou weer doen? Ze waren uit bed getrommeld door de principal. De teacher moest een verhaal vertellen uit haar eigen creativiteit en niet die eeuwen oude verhalen die grootmoeder vroeger vertelde. Ik hoor haar steeds herhalen: 'Ik heb het gister nog zo gezegd, dat kan je toch niet vergeten zijn!'. De teacher kijkt me aan. Ik vertel haar dat ik haar zal helpen. En begin een verhaal te vertellen over vormen. Het thema waar ze nu mee bezig zijn. En de teacher vertaald.
Vandaag konden ouders ontmoeten en zelfs tot onze verbazing was daar ineens een oudermiddag. De pricipal verteld de ouders waar ze mee bezig zijn, zoals het werken met thema's. En verteld hen ook waarom uitstapjes zo belangrijk zijn. Ouders krijgen een echte rol en ze mogen mee denken en beslissen.
Op donderdag zit ik in een township met de hand de was te doen. Een foto moment waard vond mijn collega. Het is toch geweldig de dingen die je meemaakt waarvan je weet dat je het thuis nooit zal doen. Een prachtige dag om gewoon eens te genieten van die kleine dingen zoals een brede glimlach van het snoetje die je net ingesmeerd hebt met vaseline. Kinderen die net doen alsof je bij de kapper zit en je haren gaan vlechten. Of kinderen die spontaan kusjes komen geven omdat ze je lief vinden. En wel honderd keer aan je benen komen hangen. Soms gebeuren er ook wat minder leuke dingen op een DCC. Het is een hele andere cultuur en dat is soms wel confronterend. Wanneer de teacher de kinderen verteld: please shut up, probeer ik er lachend overheen te zeggen. Sst, please be quite. Een zacht ( of ja, niet altijd zo heel zacht ) tikje is niet ongewoon. Jammer genoeg...
Een avond van ontspanning. Samen met Elsa zijn we naar een leuk restaurant geweest (met de meest lekkere cocktails!!). Je kunt hier in Afrika tegen een goede prijs erg lekker eten.
Op vrijdag konden we de studenten ontmoeten die naar Nederland komen. Ze hadden drinken en wat lekkers mee gebracht, wat lief! Ze hadden veel vragen zoals: welke kleren moet ik eigenlijk mee nemen naar Nederland? Is het daar koud? En waar kunnen we naar toe? We willen eigenlijk heel graag naar de plek met de windmolens en de tulpen. Misschien een weekendje naar Parijs? Ach ja het is allemaal mogelijk in 4 weken toch? En natuurlijk moet er ook nog gewerkt worden. Zelf zijn we in Zuid-Afrika voor 7 weken, maar alles plannen wat je zou willen doen, nee dat is niet mogelijk.
Soms vergeet ik dat we echt hele belangrijke invloed rijke mensen mogen ontmoeten. Want in de middag stond er namelijk een bezoek met de executive mayor van Emfuleni op de planning. Een mooie vrouw met een prachtige ketting om haar nek zie ik stralend opstaan om ons een hand te geven. Het was een bijeenkomst voor leerlingen die via een project geld kregen om naar school te gaan. Terwijl een meneer de leerlingen toe sprak zag ik hoe de belangrijke mensen er bij zaten. De mayor zat onderuit gezakt te kijken op haar tablet, de man naast haar zat op zijn telefoon te kijken en de vrouw daarnaast was druk in haar papierwerk aan het bladeren. Wat een vreemd gezicht was dat.
In de avond was het tijd om verslagen te schrijven.
Op zaterdag waren we aan het wachten op Bias. Een half uurtje te laat, och dat is toch normaal? Dat weten we inmiddels wel. Een vriendelijke man bij de hoofdingang komt naar ons toe gelopen. Jullie taxi is er. En we kijken elkaar aan. Maar we hebben helemaal geen taxi besteld meneer dank u wel. Een uurtje later besluiten we om toch maar even te gaan bellen. En wat denk je? Die taxi was speciaal voor ons besteld.
Die dag zijn we naar het apartheidsmuseum geweest. Wat indrukwekkend was dat. Filmpjes en foto's die gewoon in je geheugen staan gegrift. Ik kan me er niks bij voorstellen hoe het geweest zou moeten zijn. Maar de beelden zeggen genoeg.
Een hele rare tegenstelling. Want die avond rijden we naar Soweto. Een plaatsje waar het huis van Nelson Mandela staat. Grote range rovers rijden de straat in. Vrolijke mensen zingen naar ons, welcome to Soweto. Ik hoor harde muziek en zie mensen met flesjes drinken buiten bij de clubs staan. Wat een contrast op deze dag.
Zondag was een warme dag. Samen met Bias, zijn vrouw en de chauffeur zijn we op pad gegaan naar het freedom park in Pretoria. Een warm en lang ritje. Maar zeker de moeite waard.
Het grote beeld van Mandela is een waar toeristen attractie. Een heleboel cultuur dit weekend. En veel te verwerken. Je begrijpt nu steeds een beetje meer de achtergrond waar deze mensen vandaan komen.
Volgende week weer een weekje op de DCC, waar ik heel erg veel zin in heb. Het is af en toe zelfs te druk om foto's te maken. En op dat moment ben ik zo aan het genieten van de kinderen en de teachers waar ik elke dag weer van leer.
Het is een hele ervaring dit avontuur hier in Zuid-Afrika. Ik doe dingen waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou doen. Ik eet dingen waarvan ik nooit gedacht had dat ik ze zou eten. En ik kom mezelf elke keer weer tegen. En blijf elke dag weer bij leren.
Heel veel liefs,
Melissa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley