Hele zachte handen

Nog maar 2 weken in het mooie Zuid-Afrika. Wat ben ik aan het genieten van alle uitdagingen die op mijn pad komen en alle leerzame dagen die ik hier mag doorbrengen. Stiekem ga ik wel al een beetje uitkijken naar mijn eigen bedje. Maar als je me hier nog een aantal weken neer zou zetten, nou dan zou dat helemaal goed komen! Die vraag krijgen we namelijk regelmatig. Mis je thuis dan niet? En 7 weken is wel erg lang toch?
Deze week zijn we begonnen met een meeting met Elsa op de NWU campus waar we verblijven. Over 2 weken hebben we een workshop op de planning staan. Een workshop die bedoeld is voor alle principals met als doel: samenwerken. Een aantal tips & tricks om een leuke en leerzame workshop in elkaar te zetten. En samen ideeën uitwisselen.
En daarna was het weer tijd om het zoveelste ritje richting het day care center te maken. Omdat helaas onze lieve taxi chauffeur Jacob gevallen is en hierdoor iets pijnlijks aan zijn ribben heeft overgehouden, worden we gebracht door een neef van hem. In de verte zie ik een auto aankomen met in het midden een grote barst, van boven naar beneden. We stappen de auto in. Een ritje met dezelfde vieze geuren van verbrand plastic en autobanden die in brand zijn gezet. Maar met nog een (leuke) bijeenkomst: de geur van lekkende benzine komt door de wagenwijd openstaande autoramen. Gratis en voor niks, een geurenspel van de meest bijzondere geuren door elkaar. Misschien tijd voor een nieuw parfum merk?
Deze week weer een nieuwe uitdaging. Weer opnieuw observeren en weer opnieuw kijken waar ik de teacher en kinderen mee kan helpen. Deze week sta ik op de groep 4-5 jaar. Een vrolijke groep kinderen die af en toe ook wel een beetje ondeugend kunnen zijn. Mijn naam kennen ze al, en ik hoor niks anders dan: Melissa, Melissa en nog een keer Melissa? Ik denk dat ik aan het einde van de week mijn eigen naam niet meer kan horen. Ze zijn allemaal zo enthousiast en willen graag laten zien wat ze gemaakt hebben, de gekken bekken die ze kunnen maken en de kunstjes ze allemaal al kunnen vertonen.

Samen met de teacher ben ik begonnen aan het opnieuw inrichten van de groep. Bij deze groep is de week ervoor een stukje aan gebouwd. Hierdoor waren alle posters van de muren gehaald en de verschillende vormen hingen nog niet aan het plafond. Een beetje druk al zeg ik het zelf. Alle posters van alle thema’s door elkaar in een kleine ruimte, half verscheurd en hangend aan een klein stukje plakband. Het moet er uit zien als een klaslokaal. Nog een paar nummers erbij gemaakt voor de datum van de dag. En nog maanden van het jaar. Klaar om te leren!

Ik help graag mee en dat is de teacher opgevallen. Of ik even de afwas kan doen? Geen probleem! Het water heeft wel een beetje een vreemde geur. Maar goed, dit ben ik ondertussen wel al gewend. Binnen 5 minuten ben ik klaar met 22 kommetjes en 22 lepels. Niet bepaald een Afrikaans tempo vond de teacher. Mijn handen waren zo glad. Net een baby huidje. Ach, dat zal het afwasmiddel wel zijn. En de dag erna was ik weer af. Mijn handen jeuken en gaan pijn doen. Ik zie een potje staan waar het afwasmiddel in heeft gezeten. Althans dat dacht ik. En ik ruik aan het potje. Ik vraag aan de teacher waar ze mee afwassen. Het antwoord daarop is: wij wassen af met bleek en afwasmiddel…
Een bijzondere combinatie om de bacteriën mee te doden. Maar wel een goede verklaring voor mijn zachte, maar kapotte handen.

Melissa weet jij hoe ik een foto kan uploaden op facebook? De kinderen spelen. Of ja, noem het maar geen spelen meer. Ze trekken en duwen aan elkaar om dezelfde pop te krijgen. Het lijkt soms wel alsof ze nog nooit van samen spelen hebben gehoord. Even kijken bij de kinderen. En dan zal ik helpen. Het lijkt af en toe wel alsof ik een andere opleiding doe. Zo iets als IT. Mailtjes openen en nieuwe e-mail adressen aanmaken, facebook foto’s uploaden en ga zo maar door.

Een van de jongetjes was niet aan het luisteren. Hij schopte de kinderen, inclusief mij en zag dit echt als een spelletje. Omdat de teacher niet aanwezig was en ik niet met het kind kon communiceren, heb ik hem even in de hoek gezet. Ik heb geprobeerd hem uit te leggen waarom ik dit deed en dat ik hem zou komen halen wanneer hij afgekoeld was. Toen de teacher binnen kwam vroeg ze me wat er gebeurd was. Ik vertelde haar het verhaal. Ze nam het kind direct mee naar buiten. En er kwam een huilend kind mee terug naar binnen…
Ik vroeg haar wat ze gedaan had, en het antwoord was dat ze hem straf had gegeven. Ik legde haar uit wat wij doen wanneer een kind niet luistert. En gaf haar toen zelf ‘’straf’’.
Ze moest het kind even bij zich roepen en vertellen waarom ze even boos was op hem en daarna zouden ze weer vriendjes worden met elkaar doormiddel van een knuffel. Door de tranen in mijn ogen heen zag ik dat ze precies deed waar ik om vroeg. Je zag het kind opbloeien. Wat fijn was om te zien, was ook nog dat ik zag dat de teacher het zelf toch stiekem ook wel prettig vond. Achteraf vroeg ik om feedback. Want wat vond ze er nou eigenlijk van? Ik legde uit waarom ik het deed en gaf aan dat het goed is voor de emotionele veiligheid van de kinderen. Gelukkig kwam er als feedback uit: I teach you something, you teach me something.


De Afrikaanse cultuur is nog wel even wennen. En er gebeuren soms dingen waar ik het totaal niet mee eens ben. Door gesprekken met studenten op de campus kom je steeds meer achter bepaalde handelingen die horen bij hun cultuur. Zij vinden het juist vreemd hoe wij dingen aanpakken. En op een of andere manier krijg ik steeds meer inzicht in de cultuur. Misschien ook wel steeds meer begrip. Wij komen hier met een westers ideaal beeld. Maar een cultuur die al jaren in stand is, moeten wij die wel willen veranderen? Reizen maakt je steeds meer bewust van verschillen in culturen, verschillen in mensen en verschillen in denk en handel wijze.

Ook hebben we een meeting gehad met de Rotary club. Tijdens deze meeting werd me steeds meer duidelijk welke projecten ze doen en hoeveel het er zijn! Een van de fantastische projecten is: TOMS Shoes. Een soort vergelijkbaar schoentje met de Crocs die wij in Nederland ook hebben. Deze worden uitgedeeld aan kinderen op kinderdagverblijven waar ze op schoenen lopen met hun tenen er doorheen of kinderen die helemaal geen schoenen hebben. Tijdens deze meeting heb ik ervoor kunnen zorgen dat alle kinderen op ons kinderdagverblijf ook zo’n paar TOMS Shoes krijgen. Samen met Chantal ben ik deze gaan ophalen bij de primary school waar Angela van de Rotary werkt. We mochten even in haar klas kijken en de kinderen stelde allerlei vragen over Nederland. Hoelang moet je vliegen? En wat eten jullie? De taxi staat klaar en we moeten de dozen met schoenen naar de taxi brengen. Een paar lieve kinderen komen ons helpen met het sjouwen van de dozen. Helpen doen ze heel graag en wat ze nog veel leuker vinden is dat je daar een foto van maakt. Volgende week ga ik hopelijk een heleboel kinderen heel blij maken met nieuwe schoenen!

Dit weekend zijn we lekker vrij geweest. Op vrijdag avond zijn we naar Black Forest geweest. Een heerlijk grill restaurant met een extra kaart waar je uit een hoop lekkere cocktails kan kiezen. Het was een gezellige avond met leuke gesprekken. En een avond waar we elkaar nog weer een beetje beter hebben leren kennen.
Samen met Chantal ben ik naar de Vaal Mal geweest waar we konden shoppen, lekker lunchen en nog een softijs hebben gekocht voor onderweg naar huis.
Als afsluiting hadden we weer een afspraak met de Rotary. We gingen naar Lion Park. Onderweg vertelde onze nieuwe vriend hoe het leven eruit zag tijdens de apartheid. En vertelde vol passie over het prachtige landschap waar we door heen reden. Hij vond het leuk om mensen van de andere kant van de wereld als een soort gids door een klein stukje van Afrika heen te leiden. Als we aankomen bij het park zie je dat deze uitjes over het algemeen alleen door de blanke bevolking wordt gedaan. Hij legt ons uit dat het meerderendeel van de donkere bevolking deze uitjes zichzelf simpelweg niet kunnen veroorloven. In het park zie ik kleine kooitjes met apen en vieze hokken waarin wilde zwijnen zich begeven. Prachtige leeuwen zittend in het hoge gras, maar veel ruimte hebben ze niet. Een heel ander beeld na het mooie Pilanesberg waar we vorige week zijn geweest. Ineens vind ik het heel zielig. En voel me niet zo thuis op deze plek. Een uurtje later zijn we klaar met de rondleiding en stoppen we bij een cheetah die onder een boom ligt te rusten. Vanaf zijn geboorte is hij met mensen opgegroeid en is gewend aan mensen. Niet aan zijn oren krabben, niet aan zijn poten zitten en vooral niet aan zijn staart: dan mag je hem aaien als je durft! Even vergeet ik mijn gedachten die ervoor door mijn hoofd zijn gegaan. Wat is dat beest zacht en opent zijn ogen wanneer ik hem aai. Deze cheetah kon niet terug gezet worden in het wild en dan bedenk ik me dat het maar beter is dat hij hier verblijft.
Daarna gaan we naar Stone Haven, en plek waar veel mensen komen om onder een schaduw tentje aan de rivier gezellig te komen eten en te drinken. Het is 30 graden en ga lekker in de zon zitten. Iedereen maakt zich zorgen om me en willen het liefst dat ik in de schaduw kom zitten. Maar nee hoor, jullie moeten straks toch kunnen zien dat ik in Afrika ben geweest???

Weten jullie trouwens, dat cocktails hier ontzettend goedkoop zijn, voor minder dan 3 euro kun je hier al cocktails drinken? En dat ze ook nog eens erg lekker zijn!
En dat je pannenkoeken kunt maken met mais meel. Maar dat ze dan net een beetje droger zijn dan normaal. Maar met een hoop kaneel en suiker en appels je het verschil haast niet proeft?
Dat Angela van de Rotary ook binnen 30 minuten kan praten over haar 40 verschillende projecten in plaats van een hele dag?

Knuffel vanuit Zuid-Afrika,

Melissa