Alles in het teken van afscheid

De laatste week is alweer in gegaan. Afgelopen week heeft vooral in het teken gestaan van ons afscheid. De tijd vliegt voorbij en af en toe zou ik willen dat de tijd even stil stond. Dat ik nog even wat langer kan genieten van alle mooie dingen hier. De mooie zonsondergang, de lieve mensen die we hebben leren kennen, de kinderen op het dagverblijf, de dingen die ik heb geleerd en ga zo maar verder.

De afgelopen week heb ik samen met Sigrid besloten om samen op de baby groep te staan. Ongeveer 18 kinderen van 0 tot 2 jaar in een leuke, kleine en donkere ruimte. Als we aankomen, zien we dat onze geliefde teacher van de groep nog steeds niet aanwezig is. Ze is al ruim 3 weken erg ziek. En ziekenhuizen vinden ze hier maar eng. Als je naar het ziekenhuis gaat kom je er namelijk niet meer levend vandaan. Althans dat denken ze, maar dat komt waarschijnlijk omdat het moment waarop iemand het ziekenhuis is ingegaan gewoon al te laat is. We hebben een aantal aandachtspunten voor deze groep gevonden en zouden daar graag nog wat energie in willen steken. Zoals: communiceren met baby’s, de emotionele veiligheid bespreken, de groep opruimen en nieuwe liedjes leren.
Opeens voegt de klas met kinderen van 2 tot 3 jaar en de teacher zich bij de baby groep. Wat gaat er nu weer gebeuren? Nog steeds dezelfde leuke, kleine en donkere ruimte maar dan nu gevuld met 38 kinderen. Hoe gaat dit ooit goed komen? De vrijwilligers die normaal gesproken helpen op de baby groep omdat de teacher ziek is, hebben een examen op school. Dit betekend dus dat Sigrid en ik het alleen mogen doen. Dat wordt een leuke uitdaging! Gelukkig ging het goed. Sigrid had leuke activiteiten meegenomen en ik kon dan eindelijk aan de slag. Deze dag stond namelijk voor mij in het teken van schoentjes passen en ondertussen helpen waar nodig.

Een hele klus. Gelukkig heb ik een aantal jaar geleden ervaring op kunnen doen in een schoenen winkel. Die ervaring kwam me dit keer dus goed van pas. Voor ik het wist vlogen de schoenen door de klas en waren het speelobjecten geworden. Ik krijg haast blaren op mijn handen, schoentje aan en schoentje uit, misschien toch nog even een andere maat passen. Ik zie blije gezichtjes.
Weten jullie eigenlijk al hoeveel kinderen er op dit dagverblijf zitten? Achtentachtig kinderen, ja je leest het goed, 88 kinderen. En aantal kinderen waren ziek maar die kwamen op donderdag nog aan de beurt. De principal was op dat moment inkopen aan het doen in Johannesburg. Toen ze terug kwam zag ze tot haar verbazing dat de schoentjes er waren. Ze was erg blij vertelde ze. En zelfs dat ze me nooit meer zou vergeten hierdoor. Dat is toch best lief hé! Ik was best een beetje trots op mezelf en vind dat jullie dat mogen weten.

Ook hebben we heerlijk gespeeld deze week met muziek instrumenten. Je kunt de kinderen er een hele dag mee bezig houden. Samen spelen, samen delen gaat nog niet altijd even goed. Maar wanneer je ze een ander instrument aanreikt zijn ze alweer vergeten dat ze eigenlijk iets van een ander wilde afpakken.

Volgende week hebben we een spannende workshop gepland voor de principals. Een workshop over samenwerken. Zowel met de principals als de ouders. We gaan er een interactieve workshop van maken met een aantal leuke activiteiten waarbij we ze flink aan het denken zetten. Het heeft een hoop voorbereiding nodig en daarom zijn we deze week even bij elkaar gaan zitten om onze doelen concreet te maken. Best spannend, als je je bedenkt dat we nog niet de exacte locatie weten en of het überhaupt wel doorgaat. Want afspraken zijn hier niet altijd even waterdicht maar daar wennen we wel aan.

De dochter van Sigrid is jarig, en wat moet het vervelend zijn om niet bij je dochter te zijn op zulke momenten. We nemen haar mee uit eten voor haar 14 jarig moederschap. Onder het genot van cocktails krijgt ze nog wat verassingen en we maken er een gezellige avond van.

Op vrijdag stond er een grote sportdag op de planning. We hadden een aantal leuke activiteiten voorbereid maar wisten eigenlijk niet wat ons stond te wachten. Om half 10 moesten we op het kantoor van chief Jacob zijn. Maar er was niemand aanwezig. Dan nog maar even wachten. Ouders en kinderen stonden in de brandende zon te wachten tot ze eindelijk aan de beurt waren bij de dokter. Ik heb even een praatje gemaakt met enkele ouders en kinderen. Eindelijk gingen we naar het sportveld. De principal van het dagverblijf waar ik elke dag naar toe ga was namelijk al aanwezig. En vroeg zich zelfs af waar we bleven. Eenmaal aangekomen helpen we meteen met het maken van gezonde fruitzakjes. Een appel, peer en een banaan, knoop erin en gaan. Kinderen zitten op stenen muurtjes te wachten en sommige spelen in het mooie speeltuintje die een aantal jaren geleden in het township evaton west is aangelegd. Kinderen hebben petjes op en dragen gekleurde T-shirts met namen van het kinderdagverblijf. Een leuk contrast. Eindelijk is het dan zover. De principals worden bij elkaar geroepen voor een meeting. Wat is nou eigenlijk de bedoeling? Vlug wordt er nog even mede gedeeld dat wij diezelfde avond nog een grote braai geven en dat iedereen is uitgenodigd. Oh ja, is dat zo? Ach, we hadden het eigenlijk ook wel kunnen weten. Een oer-Hollands spelletje zaklopen wordt gespeeld, een estafette en hardlopen. De teachers zijn nauwelijks in bedwang te houden. Ze willen allemaal dat hun kinderdagverblijf wint. Nog meer dan dat het kind zelf wil winnen. We zullen maar zeggen dat ze trots zijn op hun kinderen en graag willen dat zij plezier hebben in wat ze doen. Een groep teachers komt op me afgelopen. Zij was eerste, nee hij was eerste. En aan alle kanten wordt er aan me getrokken. Ik hak knopen door en noteer de winnaars. Wel moeilijk hoor die namen. Twee uur later is het dan eindelijk tijd om wat te eten en drinken. In tegenstelling tot het gezonde zakje met fruit die ik uitdeel, staat daar een heerlijk chemisch vol kleurstoffen pakje sap tegenover. Mijn handen worden roze en plakken aan elkaar. Maar ik zie de kinderen genieten. En daar word ik erg blij van. Sisonke is ook aanwezig, en de kinderen vragen naar het liedje van de krokodil. Samen met hen zing ik het liedje uit volle borst. Ik voel de zon in mijn rug branden. En zelfs het petje heeft nog weinig zin. Op dat moment komen er buckets aan van de KFC, een groot aantal frisdrankjes en de principals en teachers kunnen dan eindelijk ook gaan eten.
Na een hele hoop boodschappen doen, een volle achterbak van de taxi en een hoop voorbereidingen is het dan zover. Onze braai party kan van start. Mensen zijn fashionably Afrikaans te laat. En dan komen toch eindelijk wat mensen binnen gedruppeld. Inclusief wat onuitgenodigde special quests. Omdat we wisten dat vlees status betekend in Afrika is maar goed dat we veel boodschappen gedaan hebben. Onze nieuwe vrienden geven speeches en ze raken ons diep. Eigenlijk is het toch wel gek. We moeten alweer bijna afscheid nemen. En we weten stiekem dat we deze lieve mensen misschien en hoogstwaarschijnlijk niet meer gaan zien. Opeens moet ik dan zelf ook een speech geven. We hebben een foto als afscheidscadeautje gemaakt en af en toe zeg ik iets schattigs ongemakkelijks. Want ja hoe geef je nou eigenlijk een speech? Wat zeg je precies? En zeker als je al een emotioneel ding bent. Het was fantastisch om te zien dat al onze verschillende uiteenlopende contacten zich met elkaar mengde. Een aantal nieuwe vriendschappen worden gesloten en wie weet in de toekomst kunnen we deze contacten gebruiken om verder aan ons doel te werken.

Aan het begin van deze reis hebben we een doel meegekregen. Babyspeelgoed. Na een aantal weken kwamen we erachter dat dit nog een behoorlijk zwaar doel zou worden. Onze contacten konden namelijk niet echt aan babyspeelgoed komen zoals wij dat in gedachten hadden. Tot onze grote verassing werden we ontzettend blij gemaakt door Korein kinderplein Ijssellaan. Zij hebben een leuke markt georganiseerd waarbij ze spulletjes hebben verkocht en hierdoor geld hebben ingezameld voor Evaton West! Hiervoor willen we jullie, ik, nog een keer heel erg bedanken! We mochten zelf een goede bestemming uitkiezen. En met behulp van Korein zelf hebben we alsnog ons doelen kunnen behalen. Samen met Chantal en Cindy ben ik op pad gegaan met een van onze nieuwe vrienden en haar schattige kleine baby naar allerlei Malls om hier te zoeken naar babyspeelgoed. Wel handig een proefpersoon in ons midden. En ja hoor, tegen een goede prijs en degelijk materiaal hebben we het kunnen vinden! Aardige verkoopsters, winkel leeg gekocht en met als beloning voor het harde werk, eten bij Mugg & Bean. Echt een keten die ze in Nederland ook zouden moeten hebben!

Op zondag ben ik samen met Cindy met de Rotary op boottocht gegaan op de rivier. Het contrast van arm en rijk is hier erg goed te zien. De huizen aan de rivier zijn groot, noem ze maar immens. Het gras is groen, maar dan ook echt groen. En er zijn zelf huizen gebouwd voor de boten. Heuse feesthuisjes en olifanten op ware grootte als decoratie. Ik praat met een rugby speler uit Schotland. Hij reist heen en weer voor zijn werk en woont op dit moment in Italië. Samen met zijn vriendin heeft hij een kindje van 6 maanden. Als je hem hoort praten over geld lijkt het alsof je in een andere wereld terecht bent gekomen. Maar 1,5 jaar ouder en al op deze manier leven. Samen met Laighaa zijn dochtertje kijk ik naar de zonsondergang. En maken we nog een foto, ik kan zeggen dat ik geniet van alle prachtige kleuren van de zonsondergang en de boot die onder mijn voeten heen en weer beweegt.


Wisten jullie trouwens dat kinderen hier geldmuntjes in hun mond stoppen tegen de dorst? Tijdens de sportdag kwam er een kindje over de finish gerend en zagen we dat ze een muntje in haar mond had. Best gevaarlijk vind je niet? En wisten jullie dat het hier nu herfst is? De omgekeerde wereld dus. Maar dat het deze week nog 35 graden was. Ook heb ik voor het eerst een baby op mijn rug gedragen met een handdoek! Stiekem was ik wel bang om te bewegen maar als je ziet hoe de Afrikaanse vrouwen dit hier doen…

Nou lig ik ziek op bed. De griep heeft me hopelijk niet overgenomen want ik wil genieten van de laatste week. Ik heb nog veel te doen en ik wil nog veel doen. Ik heb veel geleerd en weet zeker dat ik tot het einde van deze reis nog elke dag ga bij leren.

Volgende week ben ik alweer thuis. En dan zit dit fantastische avontuur er weer op. Ik ben heel benieuwd hoe het is om weer thuis te zijn. Af te kicken van alle bijzondere ervaringen en gewoon weer het ‘normale’ leventje in te stappen.

Heel veel liefs,

Melissa