Sisonke, togheter en samen.

Wat leuk om weer alle reacties te lezen van iedereen! Helaas is het erg druk en best lastig om op iedereen te reageren. Ik geniet van alle leuke dingen die iedereen schrijft en dat is toch wel fijn zo ver weg van huis.

Op maandag ochtend was het dan eindelijk zo ver. Na een nacht slapen en pijn in mijn buik stond ik op om mezelf te wassen en aan te kleden. Het is toch eigenlijk wel spannend om zo’n eerste week echt te gaan werken op het DCC (Day Care Center) in Evaton West. Geduldig wachten we voor bij de poort op onze taxi naar het township. Alice de vrouw van Jacob zou ons op komen halen. Ze was Afrikaans fashionably late hihi. In de verte zie ik een oud krakkemikkig autootje aankomen. Deze zal waarschijnlijk in Nederland niet eens door de keuring heen komen. Onderweg zijn we liedjes aan het vertalen en zingen we vrolijk door. Tot het moment dat ik toch wel een beetje stil word. Aan de rechterkant van de weg zie ik al deze kartonnen en golfplaten huisjes. Ze noemen het de: sjegs. De ramen van de auto zijn aan beide kanten open en de wind waait in mijn gezicht. Bah, wat een vieze geur komt me tegemoet. Brandend afval, plastic en in brand staande stukken gras. Blijkbaar is dat heel normaal hier. Een stukje verder rijden we de townships tegemoet. Aan de kant van de weg zie ik een vrouw met een levende kip in haar handen lopen. Die had ze net gekocht bij een van de winkeltjes langs de grote weg. Ineens hoor ik een hele harde klap en voel dat de auto omhoog beweegt. Ik kijk achterom en zie daar een hele grote hond liggen die eerder was geraakt door een andere auto. Roadkill. In Nederland zou een beest allang van de weg zijn gehaald. Maar in Afrika laten ze de beesten gewoon liggen. Wat een avontuurlijk ritje was dat. Eindelijk rijden we de straat in waar ik het bordje zie hangen: Sisonke Early Learning Centre.

Sisonke, together en samen. Een aantal vertalingen die deze week zouden kunnen omschrijven. We worden ontvangen door deze mooie teacher met een blonde pruik op haar hoofd. We worden vriendelijk maar toch ook wel verward ontvangen. Ze weet eigenlijk niet zo goed wat de bedoeling is. Samen met mijn collega ga ik dan ook maar op zoek naar de principal van het DCC. Zij verteld ons dat er een gaat werken op de baby groep en de ander gaat werken op de peutergroep. Wie gaat waar? Dat mag je zelf beslissen. Ik loop de baby groep in en stel me voor aan de teacher. Oké, dit is de plek waar ik deze week aan de slag kan. Het is er donker en erg warm. Ik probeer de teacher te vragen of ze weet wat we eigenlijk komen doen. Ik zie haar kijken. Ik zie haar denken. Nu weet ik meteen waarom samen zo belangrijk is. De teacher spreekt weinig Engels en communiceren zal lastig worden. Je moet het dus echt samen gaan doen. Wat zien de kinderen er toch schattig uit. Je zou ze zo willen inpakken en meenemen naar Nederland hihi. In de buggy zie ik een klein meisje zitten, ongeveer 3 maanden oud. Ze huilt. Maar niemand die haar naar haar toe loopt of haar even vasthoud. Voorzichtig probeer ik contact met haar te maken. En pak haar uit de buggy. Ik denk dat ze honger heeft. Want ze is op zoek naar iets wat wij vrouwen haar kunnen geven. Wanneer ik haar het flesje geef zie je haar mondhoeken voorzichtig omhoog gaan. Ze lacht naar me. Opeens realiseer ik me weer waar ik ben. En hoe donker het er binnen uit ziet. Maar ondanks dat zie ik allemaal kleine zonnestraaltjes rond lopen binnen op de groep. Die toch stiekem ook wel boefjes kunnen zijn. Schoppen en slaan zijn ze gewend zie ik. Maar om hulp vragen bij conflicten niet. Een vriendelijke vrouw komt de groep in gelopen en vraagt aan mij wie ik ben en waar ik vandaan kom. Ze spreekt goed Engels. Yes, ik kan communiceren! Op dat moment komt mijn collega binnengelopen en zegt: ‘ een kakkerlak Melissa, kijk een kakkerlak!’. Oeps, laat ik nou net het verkeerde persoon zijn om dat tegen te vertellen. De kok was namelijk 2 minuten geleden komen vragen of ik mee wilde eten tijdens de lunch. Om maar beleefd te zijn heb ik haar gezegd dat ik dit wel wilde. Nou moest ik een manier vinden om toch tegen haar te zeggen dat ik het niet zo’n goed idee vond om mee te eten……

Op dinsdag maakte we weer het zelfde ritje naar het DCC. De ritjes lijken best lang te duren. Af en toe moet je voorzichtig zijn met wat je zegt in de auto. En soms worden er dingen gezegd waar je het misschien niet mee eens bent. Dit kun je dan ook maar beter voor je houden. Eenmaal aangekomen hoor ik heel luid gezang van de groep af komen. In de ochtend openen ze gezamenlijk en daarbij word luid gezongen. Soms lijkt het wel een competitie: wie kan het hardst zingen? Of ja, noem het maar schreeuwen. Ik loop de baby groep binnen maar zie geen teacher. Het enige wat ik hoor zijn kleine kinderen die aan het huilen zijn. Het is toch wel gek om het verschil te zien tussen Zuid-Afrika en Nederland. Bij ons mag je kinderen nooit alleen laten en het vier ogen principe wordt streng nageleefd. Een ouder komt haar kind brengen. Voordat ik vriendelijk gedag kan zeggen is ze weer weg. Geen overdracht? Daar is de teacher dan eindelijk. Ze lacht vriendelijk. Hi Melissa zegt ze dan weer. Want mijn naam was ze al aan het oefenen. Ik vraag haar wat er vandaag op de planning staat. 'We zijn bezig met het thema: My home.' zegt ze. En ze wilde graag een huis tekenen waarna de kinderen die konden inkleuren met wasco krijtjes. Bijna drie kwartier later zie ik dan vijftien blaadjes met huisjes erop getekend. Waar ze erg haar best voor heeft gedaan. Ze helpt de kinderen met kleuren en binnen een minuut zijn alle spullen weer opgeruimd.

Op woensdag merkte ik dat de hitte van de afgelopen dagen mij geen goed heeft gedaan. Een donkere ruimte van een paar vierkante meter met vijftien baby’s en een temperatuur boven de 30 graden word me een beetje te veel. Een paar energie snoepjes en een halve liter water in een keer achterover slaan zou me de dag moeten kunnen doorbrengen. Ik zie een kindje waarbij er iets vochtigs uit het armpje komt. Ik vraag de teacher of zij misschien weet wat dit is. Maar ze komt met het antwoord: ‘muggenbeet denk ik?’. Ik draai me om en laat haar de muggenbeet zien die ik had van die dag ervoor. Dat ziet er toch wel een beetje anders uit... Ik loop naar de principal en vraag haar wat ik kan doen. Het zou namelijk wel eens besmettelijk kunnen zijn en het armpje is niet verbonden. Ik ben blij om te horen dat ze het serieus neemt. De ouders worden gebeld en het kindje moet opgehaald worden. Vandaag stond dezelfde activiteit op het programma als gisteren. Alleen dan had ze heel erg haar best gedaan om een pot te tekenen. Een traditionele pot waarin gekookt word. Het was mooi om te zien dat de vrijwilliger op de groep echt complimenten gaf aan de kinderen. Ze liet echt ook de tekeningen zien aan de andere kinderen. Het is me namelijk opgevallen dat dit hier niet zo vanzelf sprekend is. En dat er ook weinig wordt gecommuniceerd met de kinderen. De teacher leert me allerlei woordjes in haar taal. Zo betekent moetoho: soft porridge, slappe pap. Dat krijgen de kinderen elke ochtend als ontbijt. Onze dag is alweer voorbij. De kinderen gaan slapen. Ze slapen daar op matjes met lakens erover. Om en om moeten ze gaan liggen. Het ziet er best knus uit zo. Maar wat moet het warm zijn. Ik zie de bezweette hoofdjes en af en toe veeg ik er een af met een tissue.
Vandaag hadden eigenlijk een afspraak met Elsa de directrice van North West University. Helaas was er een klein misverstand tussen ons en Jacob die ons op zou halen. We werden erg laat opgehaald waardoor we de afspraak niet zouden gaan halen.

Op donderdag reden we naar het DCC toe. We zagen iemand in de bosjes staan met een geweer in zijn handen. We vroegen aan Jacob die ons bracht wat die man aan het doen was. Toen zagen we iemand rennen. Hij was staal aan het stelen bij de treinrails, verteld Jacob. Bizar om te zien dat daar zomaar op geschoten wordt. Deze dag heb ik samen met de teacher een Valentijn activiteit op de planning staan. Ze helpt me met al die moeilijke namen. Dat gaat me nog jaren kosten voordat ik het door heb. We maken kaarten met hartjes erop. Ik probeer de kinderen uit te leggen wat dat hartje nou eigenlijk betekend. Maar hoe doe je dit als je de taal niet spreekt. Dan maar in het Engels want die taal gaan ze ook leren als ze naar de peutergroep gaan. Sociaal-emotionele ontwikkeling is erg belangrijk. Dit is een van onze doelen om hier te stimuleren. Perfect passend bij deze activiteit dus! De kinderen vinden het erg interessant om hun vingers in de verf te spelen en de hartjes in te kleuren. Daarna gaan de kinderen slapen en ik zit bij hen op de grond met een baby die in mijn armen in slaap was gevallen. Het begint met regenen. Een ongelofelijk kabaal komt van het golfplaten dak af. Dit kan toch niet gewoon regen zijn? Waarna ik naast me op de grond kijk naar wat door het raam op de vloer bekleedt met allerlei stukken tapijt valt. Het is boven de 30 graden en het hagelt?!

Op vrijdag waren we uitgenodigd om bij de school van Johan en Angela van de Rotary te komen kijken. Ze hadden een dance contest georganiseerd. Daar wilde ik natuurlijk heel graag bij zijn! Jaren lang heb ik gedanst maar dansen zoals de Afrikanen doen dat gaat me nooit lukken. Tot mijn verassing mocht ik zelfs de jury zijn van deze contest. Ik werd voorgesteld aan de school door Johan. De kinderen gaven een luid applaus. Daar krijg je toch kippenvel van. En wat kunnen die kinderen bewegen! In de felle zon op een open grasveld staan ze daar te dansen en te zingen. Een dolle boel werd het al helemaal toen het liedje gangnam style kwam. Alle kinderen waren aan het dansen op van die soort Amerikaanse tribunes en het hele veld zong mee. Daarna werden we nog uitgenodigd om samen met de teachers van de school te lunchen. Johan heeft ons naar de Vaal Mall gebracht waar we even konden winkelen. Ze hebben ons namelijk gevraagd of we morgen bij hen wilde komen eten en gevraagd of wij dan het dessert wilde maken. Waarop wij volmondig ja hadden gezegd. Alleen in de winkel kwamen we erachter dat we geen oven hebben en oeps ook al geen mixer. Wat kunnen we nou maken? Uiteindelijk zijn we voor flensjes met warme ananas gegaan. Want dat konden we ook wel maken met een vork. Ik heb nog een leuk jurkje kunnen kopen want dat shoppen gaat natuurlijk gewoon door hier in Afrika. ‘ S avonds is Joanna nog langs geweest. Zij zorgt ervoor dat iedereen een huisje krijgt op de campus en dat ons huisje verzorgd is van spullen. Ze vertelde ons dat we fietsen konden lenen bij haar. Gewoon lekker een keer Hollands om te doen. Dus we hebben meteen een afspraak gemaakt om de fietsen de volgende dag op te komen halen.

Op zaterdag ben ik samen met Chantal gaan fietsen. Het waren twee mountainbikes. Toch wel wat anders dan dat we gewend zijn om op te fietsen. We waren verplicht om een helm op te zetten, wat er nogal grappig uit zag. In Afrika zijn er geen fietspaden zoals in Nederland. (Ze kijken allemaal ook een beetje raar wanneer ze je zien op de fiets, ze vinden fietsen maar gevaarlijk). We zijn toen door het Emerald Casino park gefietst waar weinig auto’s komen. Dit park ligt achter de campus waar we verblijven. Onderweg zagen we giraffen. Wat een prachtige beesten. Het was erg warm en gingen onszelf belonen met een lekker softijs. Op de terug weg zijn we de uitdaging aangegaan om via de grote weg naar de campus te fietsen. Je moet er goed op letten dat je aan de linker kant van de weg moet fietsen. Maar het ging eigenlijk best goed. Toen we thuis kwamen hebben we even een powernapje gedaan. Want die avond waren we weer uitgenodigd om bij Johan en Angela thuis te komen eten. Zoals gewoonlijk had ze weer een heerlijk diner klaargemaakt voor ons. Met speciale Valentijn hamburgers.

Helaas kun je ook niet alles met de fiets doen. En daarbij is een mountainbike niet echt het meest handige vervoersmiddel wanneer je boodschappen gaat doen. Af en toe moeten we met de taxi om van punt A naar punt B te komen. Vreemd genoeg merk ik hier nog wel een beetje wat van de apartheid die zogenaamd al weg zou moeten zijn. Een blanke taxi chauffeur die bijna een lieve oudere, donkere mevrouw aanrijdt. Terwijl je nog zo zegt: let op voor die mevrouw! Maar gek genoeg lijkt het hem niks uit te maken. Ik voel me niet helemaal op mijn gemak in deze taxi’s. De taxi chauffeurs zijn een beetje eigenaardig.
Deze zondag is onze report day. Wat kost het toch ontzettend veel tijd om al die verslagen te maken. Dat hebben we wel een beetje onderschat.

En geloven jullie het als ik zeg… dat er deze week zowaar aapies voor onze deur zaten op de campus! Ik zal het bewijzen met een foto hihi. Wisten jullie dat je hier ook aapies kunt kopen bij de dierenwinkel? Kleine, lelijke aapies met pluizige oortjes.

Ik merk dat ik na bijna 1,5 uur schrijven nog niet de helft heb verteld van wat ik hier allemaal mee maak en jullie zou willen vertellen. Er is zoveel te zien en te beleven. Eigenlijk zou je er zelf bij moeten zijn. Via de computer kun je alleen voor jezelf een beeld in je hoofd schetsen. Maar de geuren, de warmte en de omgeving maken het een echte beleving.

Klaar voor de nieuwe week. Een week vol verassingen en meetings maar natuurlijk staan er ook wat leuke dingen op de planning. Maar zoals ik hier in Afrika al gemerkt heb. Plannen maken is geen goed idee. Je moet het ook een beetje op je af laten komen.

Ik kijk weer uit naar al jullie leuke reacties!

Veel liefs,

Melissa